Wystąpienie na sesji plenarnej PE w Brukseli
31. maja 2006
Bogusław Sonik (EPL-ED):
Panie Przewodniczący!
Inicjatywa Belgii z roku 2004 jest odpowiedzią na serię przestępstw na tle seksualnym popełnionych przez Michela Fournireta. Przypadek Fournireta wykazał, że osoba skazana w jednym państwie członkowskim za takie przestępstwo może następnie przemieścić się do innego państwa i tam bez żadnych przeszkód wykonywać pracę umożliwiającą jej stały kontakt z dziećmi.
Obecna decyzja ramowa w sprawie uznawania i realizacji w Unii Europejskiej zakazów wynikających z wyroków za przestępstwa na tle seksualnym popełnione na dzieciach, określone w decyzji ramowej z roku 2003, wychodzi na przeciw powyższym lukom prawnym. Celem propozycji jest zapewnienie, aby sądowy zakaz pracy z dziećmi wydany w związku z wyrokiem za przestępstwa na tle seksualnym lub za pornografię dziecięcą obowiązywał nie tylko w kraju, w którym został nałożony, ale w każdym innym kraju Unii Europejskiej, do którego przeniesie się osoba objęta zakazem.
Proponowana decyzja ramowa wprowadza następujące rozwiązania:
– zobowiązuje państwa członkowskie, w których zamieszkuje osoba skazana, do uznawania zakazu wydanego w innym państwie oraz do realizowania tego zakazu na swoim terytorium;
– wprowadza obowiązek wpisywania wszelkich zakazów orzeczonych w stosunku do osób skazanych za przestępstwa na tle seksualnym popełnione na dzieciach do rejestru skazanych, również tych wydanych przez inne państwa;
– przewiduje obowiązek powiadamiania innego państwa o zakazie przy okazji przekazywania innych informacji z rejestru skazanych zgodnie ze stosowanymi przepisami międzynarodowymi oraz unijnymi w sprawie udzielania pomocy prawnej w sprawach karnych;
– nakłada obowiązek na państwo członkowskie, którego rejestr skazanych jest konsultowany odnośnie przeszłości karnej danej osoby, do składania zawsze w takiej sytuacji wniosku o informacje z rejestru skazanych do państwa, którego obywatelem jest dana osoba.
Proponowane modyfikacje projektu decyzji ramowej wnoszą w szczególności: po pierwsze, rozszerzenie definicji zakazu, również na zakazy dotyczące wykonywania czynności w jakimkolwiek charakterze w instytucjach publicznych lub prywatnych zajmujących się nadzorem nad dziećmi lub pracą z dziećmi. Chodzi o to, żeby nie tylko wychowawcy czy pedagodzy, którzy mają pracować z dziećmi byli obowiązani tym zakazem, ale również i osoby personelu technicznego, które mogą być zatrudnione w instytucjach tego typu. Po drugie, rozszerzenie ochrony obywateli Unii Europejskiej poprzez zobowiązanie państw członkowskich do wpisywania do rejestru skazanych również zakazów orzeczonych w państwach nie będących członkami Unii oraz uregulowanie sytuacji podwójnego obywatelstwa.
Na koniec należy podkreślić, że proponowana decyzja ramowa jest przejawem wprowadzania w życie konkluzji Rady Europejskiej z Tampere z 1999 roku, gdzie ustalono, że wzajemne uznawanie orzeczeń w sprawach karnych stanowić będzie kamień węgielny współpracy sądowej w ramach Unii Europejskiej. Zdajemy sobie sprawę, że nie ma rozwiązań idealnych, ale jestem przekonany, że skuteczne wprowadzenie tej decyzji znacząco podniesie bezpieczeństwo naszych dzieci.
Pracy nad problemem zwalczania pedofilii nie można jednak zakończyć na tym dokumencie. Państwa członkowskie muszą pójść dalej we wdrażaniu oraz egzekwowaniu prawa w zakresie zakazów wykonywania zawodu. W konsekwencji każda instytucja zatrudniająca powinna wprowadzić wymóg sprawdzania każdej osoby pod kątem przestępstw na tle seksualnym wobec dzieci.