W ostatnim czasie wiele dyskutuje się o przyszłości europejskiej polityki klimatyczno-energetycznej. Z uwagi na kryzys gospodarczy wielokrotnie w Parlamencie Europejskim podkreślano potrzebę zachowania równowagi pomiędzy celami klimatycznymi, a zachowaniem rozwoju gospodarczego. Komisja Europejska również przychyla się do tej opinii, co daje nadzieję producentom z Unii Europejskiej na stabilną i przewidywalną politykę klimatyczno-energetyczną. Jednym z negatywnych zjawisk, na które powinna być przygotowana nowa polityka, jest carbon leakeage.
To zagrożenie, już obserwowane w europejskiej gospodarce, oraz proponowane działania stały się tematem spotkania zorganizowanego przez Pana Posła Bogusława Sonika wraz z Centre for European Policy Studies (CEPS) 10 kwietnia 2014 r.
Carbon Leakage to zjawisko ucieczki poza UE przemysłu, którego działalność produkcyjna wymaga wysokich nakładów energii, a co za tym idzie emisji dużych ilości CO2. Restrykcyjna polityka ograniczania emisji oraz ambitne cele klimatyczne UE, a także zamrożenie ilości pozwoleń na emisję CO2 w ramach backloadingu powoduje, iż producenci zmuszeni są do ograniczania zanieczyszczeń, a w konsekwencji zmniejszają produkcje. Wyjściem jest dla nich przeniesienie produkcji do państw, gdzie nie obowiązują ich tak wysokie standardy środowiskowe. Przykładem sektorów przemysłu wysokoemisyjnych są: przemysł cementowy, wapienniczy, ceramiczny, papierniczy, chemiczny czy produkcja szkła.
Z tym zjawiskiem musi zmierzyć się nie tylko Polska, której udział energetyki opartej na węglu w mikście energetycznym jest jednym z najwyższych, ale również pozostałe gospodarki Europy. W innym wypadku grozi nam deindustrializacja. Dokładną analizę zjawiska oraz propozycje rozwiązań dla przyszłych kierunków polityki energetyczno-klimatycznej UE zaprezentował na zaproszenie Posła Sonika Andrei Marcu – Dyrektor Carbon Market Forum, projektu CEPS. Raport Carbon Leakage: Options for the EU post 2020 podejmuje analizę istniejących systemów handlu emisjami i ich ograniczeń z perspektywy ryzyka dla poszczególnych sektorów, porównuje sposoby radzenia sobie z carbon leakage przez UE oraz Australię i Californię. Raport kończy się konkluzjami, które wskazują, że bardzo ważnym jest wyznaczenie jasnej i stabilnej polityki klimatycznej, aby na jej podstawie przedsiębiorcy byli w stanie podejmować już teraz niezbędne decyzje, co do ich długofalowej działalności. Ponadto należy utrzymać podejście, które bierze pod uwagę charakterystykę poszczególnych sektorów, przeprowadzając szczegółową ocenę ryzyka. Pozwoli to na utrzymanie precyzyjnej listy branż najbardziej podatnych na zagrożenie zjawiskiem carbon leakage, których obowiązują mniej restrykcyjne przepisy. Jednakże, warto zaznaczyć, iż póki podejścia do emisji CO2 w świecie będą zróżnicowane, zagrożenie będzie nadal istniało.
Komisja Europejska zapowiada przegląd dotychczasowego wykazu sektorów narażonych na ryzyko ucieczki emisji i ustanowienia listy, która będzie obowiązywać w latach 2015-2019. Jednocześnie aktualnie kształtuje się polityka klimatyczno-energetyczna na okres po 2020 r. Dlatego też już samo zdefiniowanie i przyjrzenie się problemowi negatywnego wpływu wyznaczania zbyt ambitnych celów polityki klimatycznej na przemysł jest cenne. W trakcie przyszłych działań programowania polityki klimatyczno-energetycznej decydenci powinni mieć całościowe spojrzenie na rzeczywistość by podejmować decyzje, które pozwolą na rozwój inwestycji i innowacyjności, chroniąc Europę przed tzw. ucieczką przemysłu i zmniejszeniu konkurencyjności gospodarki.