Połączenie zasobów by skuteczniej reagować na katastrofy, unijna rezerwa zasobów (samoloty gaśnicze, pompy o dużej wydajności, szpitale polowe) i uzupełnienie, a nie zastąpienie krajowych instrumentów zdolności reagowania to główne zmiany znowelizowanego we wtorek mechanizmu obrony cywilnej UE.
Nowe przepisy, wstępnie uzgodnione z Radą UE w grudniu, pozwolą państwom członkowskim szybciej i skuteczniej reagować na klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka. Ma temu służyć zracjonalizowany system dzielenia się zasobami służby cywilnej.
Projekt, na wniosek Parlamentu, ustanawia rezerwę zasobów („RescEU”), takich jak samoloty do gaszenia pożarów lasów, pompy o dużej wydajności, szpitale polowe i zespoły ratownictwa medycznego do wykorzystania we wszelkiego rodzaju sytuacjach kryzysowych. RescEU zostanie uruchomiony decyzją Komisji Europejskiej, gdy państwo członkowskie znajdujące się w sytuacji klęski żywiołowej nie będzie miało wystarczających zasobów, aby skutecznie zareagować.
Posłowie przegłosowali utworzenie, z wykorzystaniem istniejących już struktur, unijnej „sieci wiedzy w zakresie ochrony ludności” w celu ułatwienia wymiany doświadczeń i dobrych praktyk, na przykład w dziedzinie zarzadzania, oraz współpracy eksperckiej i badawczej.
Parlament przyjął dokument 620 głosami za, przy 22 głosach przeciw i 35 wstrzymujących się, wymaga jeszcze zatwierdzenia przez unijnych ministrów w Radzie, tak, by znowelizowane przepisy mogły stanowić podstawę działań już latem.
Warto przypomnieć, że unijny mechanizm ochrony ludności to system koordynacji działań i zasobów dobrowolnie przekazanych przez państwa uczestniczące na rzecz kraju, który zwróci się o pomoc. W ostatnich latach warunki pogodowe i inne zjawiska zmusiły państwa członkowskie do wzajemnej pomocy i unaoczniły jak trudno współdziałać w sytuacji, gdy kilka państw członkowskich zmaga się z tego samego rodzaju klęskami jednocześnie. Zdolność wsparcia potrzebujących przez Unię Europejką byłaby większa, gdyby istniała wspólna rezerwa zasobów gotowa do użycia, gdy zasoby państw członkowskich są ograniczone lub niedostępne.