9. Edukacja - czyli Erasmus i dużo więcej
Największą chlubą polityki edukacyjnej UE jest program wymiany studentów Erasmus (od 2014 r. – Erasmus +). Przez 30 lat funkcjonowania program umożliwił 9 mln osób podjęcie studiów lub pracy w charakterze wolontariusza, odbycie szkoleń czy naukę w innym państwa UE. Umożliwił uczelniom europejskim zawieranie umów dwustronnych pozwalających na wymianę tak studentów, jak i wykładowców oraz kadry administracyjnej.
W 2010 r. UE ogłosiła strategię „Europa 2020”, czyli programu na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego. Strategia wdrożyła 2 kluczowe cele jeśli chodzi o edukację w Europie: 1) obniżenie odsetka osób wcześnie kończących naukę do poziomu poniżej 10 proc., 2) co najmniej 40 proc. osób w wieku 30–34 lata powinno posiadać wyższe wykształcenie. Dziś statystyki wyraźnie wskazują na progres w powszechnym wykształceniu Europejczyków: wskaźnik wczesnego kończenia nauki spadł z 13,9 proc. w 2010 r. do 10,7 proc. w 2016 r. Natomiast wskaźnik osób posiadających wykształcenie wyższe wzrósł z 34 proc. w 2010 r. do 39,1 proc. w 2016 r.
W Deklaracji Rzymskiej z 25 marca 2017 r. (podpisanej na okoliczność 60 rocznicy Traktatów Rzymskich) przywódcy UE zobowiązali się do utworzenia Unii, w której młodzi ludzie mają dostęp do kształcenia i szkolenia najwyższej jakości i mogą uczyć się i znajdować zatrudnienie na całym kontynencie.
Unia Europejska nakreśliła swoje plany co do przyszłości edukacji europejskiej na szczycie Rady Europejskiej w Göteborgu, który miał miejsce 17 listopada 2017 r. Ogłoszono wtedy projekt Europejskiego Obszaru Edukacji do 2025 r., co będzie możliwe poprzez realizację takich celów jak, m.in.:
1. Rozszerzenie programu Erasmus + we wszystkich obecnych kategoriach osób uczących się (uczniowie, studenci, praktykanci, stażyści, nauczyciele) w celu podwojenia do 2025 r. liczby uczestników oraz stworzenia możliwości wzięcia udziału w programu osób ze środowisk defaworyzowanych.
2. Stworzenie w 2019 r. unijnej karty studenta, która zapewni nowy i łatwy sposób przechowywania informacji o osiągnięciach akademickich.
3. Wzajemne uznawanie dyplomów szkół wyższych, tzw. proces sorboński (kontynuacja procesu bolońskiego).
4. Kompatybilność programów nauczania w szkolnictwie państw UE.
5. Poprawa nauczania języków obcych: ustalenie nowego poziomu referencyjnego, zgodnie z którym do 2025 r. wszyscy Europejczycy, na poziomie wykształcenia średniego, oprócz swojego języka ojczystego będą znali dobrze dwa języki obce.
6. Promowanie uczenia się przez całe życie, tak by do 2025 r. odsetek takich osób wynosił 25 proc. (dziś niewielki odsetek dorosłych bierze udział w kształceniu się przez całe życie, pomiędzy krajami UE istnieją w tym względzie duże rozbieżności)
7. Uwzględnianie innowacji i umiejętności cyfrowych w programach edukacji.
8. Wspieranie nauczycieli: zwiększenie liczby nauczycieli uczestniczących w programie Erasmus+ i sieci e-Twinning (doskonalenie nauczycieli i kadry kierowniczej, kursy on-line). Cel: dotarcie do 600 tys. użytkowników do 2020 r.
9. Stworzenie sieci uniwersytetów europejskich, tak by światowej klasy uniwersytety europejskie mogły bez przeszkód współpracować ponad granicami państw. Stworzenie Szkoły Zarządzania Europejskiego i Ponadnarodowego przy Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji.
10. Inwestowanie w edukację: korzystanie z unijnych funduszy i unijnych instrumentów inwestycyjnych na rzecz finansowania edukacji i ustalenie poziomu referencyjnego dla państw członkowskich, jakim jest inwestowanie 5 proc. ich PKB w edukację.
11. Euronews: wzmocnienie działań kanału informacyjnego założonego w 1993 r. z inicjatywy kilku nadawców publicznych z Europy. Założeniem było stworzenie europejskiego kanału oferującego dostęp do niezależnych informacji wysokiej jakości z perspektywy ogólnoeuropejskiej.